Juli is voorbij gevlogen: oogsten en verwerken uit de moestuin, het vakantiehuisje draait op volle toeren, vrienden en familie op bezoek en twee kleine mensjes om te entertainen. Het zorgde voor lange, computerloze dagen en dus geraakte ik maar niet tot het schrijven van een blog. Een copieuze barbecue bij de buurman heeft ervoor gezorgd dat ik vanavond in de zetel even uitblaas. Terwijl ik schrijf, hoor ik op de achtergrond het heerlijke 'plop' geluid van bokaaltjes augurken die vacuüm trekken. Langzaamaan bouwen we een wintervoorraad op: inmaken, drogen, wecken en fermenteren, we proberen het allemaal uit om ook in de winter nog een beetje van de zomer te kunnen genieten. Met wisselend succes, we hebben ondertussen enkele favorieten (augurken en compote), maar zijn we nog zoekend naar echt lekkere fermenten (iemand tips?). As we speak staat er een ferment van rode biet met karwijzaad te pruttelen, nog een weekje wachten om te proeven. Invriezen proberen we enkel te gebruiken om grotere hoeveelheden te verzamelen om nadien te verwerken, zo zit de vriezer momenteel vol met pruimen voor confituur. Die moet trouwens dringend gemaakt worden zodat pruimen plaats kunnen maken voor bramen en vlierbessen. Die laatste worden dan de basis van een vruchtenwijn, een hopelijk drinkbaar experimentje.
Ondertussen zijn we in de moestuin op het punt gekomen dat we de courgettes niet meer weg gegeten krijgen (het teken van een geslaagd moestuinjaar :-) ): courgettecake, taart, chips, ... Ik blijf maar googelen naar nieuwe probeersels. Eén van die probeersels is meel van gedroogde courgette, die zou in recepten tot 1/3 van normale bloem kunnen vervangen. Het moet wel lang in de droogoven, waardoor ik het soms uit het oog verlies. Het zullen geen kilo's meel worden, maar het draagt wel bij tot de zelfvoorzienendheid. Courgette is bijna het enigste dat we ook invriezen voor de winter. Na drie jaar tevergeefs proberen courgette te wecken en steeds zure inhoud bij het openen van de potten, geef ik het dit jaar op. Maar voor nu genieten we nog van de overvloed die de tuin brengt, hopelijk houdt het nog even aan.
Ontdekking van dit seizoen zijn de Japanse wijnbessen: zoet met een klein zuurtje, makkelijkste plant ooit en geen last van plaaginsecten. Enigste nadeel: de vogels vinden ze ook lekker. Ik hoop dit najaar stekken te kunnen nemen voor nog meer bessen! Stekken gaat simpel, net zoals bramen maakt de wijnbes lange uitlopers die wortelen in de grond; Waar zo'n uitloper de grond raakt, zet ik een potje met aarde zodat de plant daarin wortelt. Wanneer de uitloper voldoende wortels heeft gemaakt, moet hij enkel nog losgeknipt worden van de moederplant en op de juiste plek worden uitgeplant, kan niet misgaan! De wijnbes draagt haar vruchten wel op tweejarig hout, dus na aanplant, is het nog een jaar wachten voor de eerste vruchten.
Het grote klusproject voor deze zomer ging de renovatie van de schuur worden, maar we geraken niet echt gestart (al hebben we al goed opgeruimd, het heeft er in tijden niet zo netjes uitgezien). Volgende week willen we er echt invliegen (ja, voor echt nu): een poort bouwen, het zand van de vloer weghalen en een nieuwe vloer gieten. Ik kijk uit naar een schuur waar alles een vast plaats heeft en er niet telkens opnieuw gezocht moet worden. Al heeft dat laatste vast ook met onze rommelige aard te maken en niet alleen met de schuur.
Als laatste nog een mand vol pruimen, onze eerste grote fruitoogst. Ondertussen is de boom terug leeg: de pruimen geplukt of opgegeten door de vogels. Deze boom stond al op ons terrein, de variëteit is daardoor onbekend, maar ze zijn heerlijk.
Comments