Terug in België is het wennen: aan de stad, de drukte, maar ook aan een andere manier van in het leven staan. De tijd in Frankrijk was heerlijk en het liet me meer dan ooit beseffen waarom we deze stap zetten. En dat is niet voor het mooiere uitzicht of de betere lucht (al is dat mooi meegenomen), maar het herwinnen van vrijheid. Vrijheid die groter wordt naarmate je meer overbodigheden wegsnoeit in je leven en je op die manier meer vrije tijd creëert. Vrije tijd die ik maar al te graag wil spenderen aan de activiteiten op de boerderij en aan de toekomstige gezinsuitbreiding.
Natuurlijk hoef je hiervoor niet te verhuizen en kan je ook in de stad al veel bewuster gaan leven. Maar in de stad lijkt er moeilijker te ontsnappen aan alle materiële prikkels. We worden voortdurend gewezen op allerhande zaken die we nodig hebben, waar we de betere versie van kunnen aankopen of spullen die ons leven zouden verbeteren. Als we dit pad volgen, gaan we steeds harder werken om meer spullen te kunnen kopen. Er blijft weinig tijd over om te genieten, creatief te zijn en gewoon 'te zijn'. We zijn altijd druk, druk, druk. Een eerste stap voor het herwinnen van onze vrijheid is (zoveel mogelijk) zelfvoorzienend te gaan leven en daardoor ook ecologischer te leven. De term die op het internet veel gebruikt wordt, is homesteading, mocht je graag wat verder zoeken. Je gaat proberen zoveel mogelijk in je eigen levensproducten te voorzien door groenten te kweken, dieren te houden en zoveel mogelijk zelf te maken. Het leuke aan zelfvoorzienend en ecologisch leven is dat je het niet wel of niet doet, het is een continuüm dat je zelf kan vormgeven. Helemaal zelfvoorzienend hoeft daarbij zeker niet het streefdoel te zijn, en is volgens mij in onze huidige maatschappij zelfs niet mogelijk. Voor bepaalde producten en diensten blijf je nu éénmaal afhankelijk van anderen en soms kan het extra genieten zijn om je voeten onder een restauranttafeltje te schuiven.
In de stad is zelfvoorzienend leven natuurlijk een hele uitdaging zonder tuin of in een appartement en zeker als je geen eigen plekje hebt. Tussen verhuizingen in wonen we even bij mijn ouders, fantastisch dat dat kan natuurlijk, maar we moeten het huis niet nog voller maken met al mijn projectjes. Daardoor voelt het soms alsof ik op het wachtbankje zit, tot ik eindelijk mag starten. Niet juist natuurlijk, we zitten er al middenin, ook al zitten we nu niet met onze handen in de aarde of zijn we niet aan het klussen. Er is nog veel te lezen, leren en onderzoeken en daar hebben we nu alle tijd voor. En we hebben nog geen naam voor de mini, dus daar moeten we ook echt werk van gaan maken.
Na al dit gemijmer toch ook nog een foto vol trots, onze omheining staat er! Vanaf januari kunnen we nu echt beginnen aanleggen :-).
Comments